Rond tweelingverlies in de baarmoeder, miskramen en andere tranen, bijna te groot voor woorden
Niet onbelangrijke intro:
Wellicht lieve lezer kun je zeggen: dit is toch echt niet mijn probleem! Maar ik ben statistisch zeker dat als je eerlijk durft onderzoeken in je familie en bij je vrienden, dat je mensen gaat herkennen met dezelfde symptomen als van mij en mijn vriendin die hier enkele dagen op bezoek was. In de vakliteratuur wordt er gesproken van 1 op 8 van alle mensen die een broer of zus zouden verloren hebben in de baarmoeder, in het westen met alle in vitro fertilisaties kan dit zelfs oplopen naar 1 op 5, sommigen spreken van 1 op 4! Het is daarom dat ik je in detail alle herkenbare kenmerken zal geven zodat u bij uzelf of in uw ongeving, misschien bij één van uw kinderen, het probleem kunt onderkennen, want de gevolgen van dit verlies zijn echt ingrijpend en verstrekkend! Het kan de reden zijn waarom je mislukt in je intieme relaties, zelfs met je kinderen, je leeft liever in de andere werelden, je bent niet gegrond, je wilt de andere redden, je kiest voor bepaalde beroepen en niet voor andere, je hebt een vage en soms erg aanwezige triestheid, je verwacht dat de ander je zal gelukkig maken en je voelt je schuldig zonder goed te weten waarom. Terugkeren naar die verloren wereld in de baarmoeder wordt een te groot verlangen, zodat men te zeer verlangt naar een fusionele liefdesrelatie etc.. etc…. Een kleine getuigenis van een vrouw bevestigt dit: “Mijn tweelingbroer is vertrokken vooraleer hij geboren werd. Voor mij rest de kilte van de eenzaamheid, de ontreddering, het verdriet, het schuldgevoel van in leven te zijn, het doodsverlangen om hem te volgen… ik zal voor de rest van mijn leven op zoek zijn naar die ideale broer… en als ik van iemand hou dan zeg ik dat hij allicht vlug zal sterven; zo heb ik de tendens ontwikkeld om mijn leven als koppel te saboteren!”
Deze tekst maakt deel uit van mijn boek: “Van Knecht naar Meester”, waar je nog andere thema’s zult vinden die een link hebben met dit thema, zoals zelfmoord, begeleiding van zielen voor en na, de keuze voor de spirituele wereld, het smokkelen van mijn surrogaat tweelingbroer naar Engeland etc… wie mijn boek graag wil uitgeven, het kan! Contacteer me gerust via clausjohan@gmail.com
Ik voel me zo
Ik voel me zo verbonden
Ik voel me zo broer
Ik voel me zo zus
Ik voel me zo vader
Ik voel me zo moeder
Ik voel me zo zoon
Ik voel me zo dochter
Ik voel me zo heel, heel, heel…
Ik voel me zo tweelingzielsveel
Verbonden met jou!
Buiten schijnt voor het eerst dit jaar volop zon en ik zit al de hele avond, morgen en middag binnen, in bad, te wenen en te niksen. Ik wilde een brief schrijven naar twee heel kostbare vriendinnen en buiten een klein gedichtje gebeurde er niets en toch was ik de voorbije dagen zo blij en krachtig met de ontdekking van wat er allemaal was scheefgelopen in mijn Leven. De ontdekking kwam via Gertie (van de Hawaiaanse massages en van viaventura.be) die me vijf dagen lang vol passie vertelde over haar vanishing twin syndroom (tweelingverlies in de baarmoeder). Tijdens haar verhalen groeide het besef van herkenning en het is waar, het was wat veel info geweest in één keer en plots was de HELE PUZZLE in elkaar gevallen en met de tranen kwam het gevoel: ik wil mijn hele Leven niet bevragen, ik wil niet bevrijd leven, ik wil nostalgisch vasthouden aan mijn eigen kleine zus die ik verloren ben in mijn Moeke’s buik, ik wil al die verliesgevoelens van de 3 miskramen van mijn Moeke die ik voluit had ingezogen in die veilige voorgeboortelijke wereld niet loslaten!
Het leek mijn enige houvast. En ik viel als een blok in slaap en rond vier uur belde een buurvrouw aan en gaf me nieuwe tomatenplanten, ze had gehoord op de dorpswandeling dat de mijne allemaal bevroren waren. En ik werd door die lieve engel weer tot Leven verplicht, wat echt dood was gooide ik uit mijn groentenbakken en ik verving ze door nieuwe, stevige, levende planten met Liefde gekweekt. Heel symbolisch zou Gertie zeggen!
Gisteravond , voor ze weer naar huis vertrok, had ze me uitgenodigd een klein afscheidsritueel te organiseren voor klein zusje, waarover niemand me ooit had verteld de voorbije halve eeuw. Maar dank zij Gertie, die in geuren en kleuren had verteld over het verlies van haar eigen kleine broer en over alle denkbare gevolgen in haar Leven had ik me volledig herkend in de meeste elementen en gewoon door dit te aanvaarden dat het bij mij ook wel zo zou kunnen geweest zijn, daalde er een grote vrede in me neer, voelde ik me plots daadkrachtiger en meer man, meer schepper van mijn Leven en verdween plots de neiging om veel te willen slapen. Ik was klaarwakker de dag door. Onlangs bevestigde een helderziende vriendin dat ik een tweelingzusje verloren ben. Ik moest haar ook een naam geven, ik koos voor Anneke, een naam waar ik al heel lang van hou.
Is dit dan zo intens dat verlies in de baarmoeder?
De rest kun je weldra in mijn boek lezen of beleven in een weekend alhier!!!