Het was weer
Winter in mijn
Leven, ’t was kou,
‘k was zo alleen!
In die kou kwam ik
me-Zelf dan tegen,
in jou die om
me heen kwam
staan en bevrijd me
weer liet gaan!
Maar laat het Nu,
nog even Lente zijn
om te zaaien wat
van vader, moeder,
vrouw en kinderen
ik leerde!
Om dan in de late
zomer in overvloed
te mogen oogsten
en vol Nieuwe Energie
de Zomeravond te mogen
laten Zijn:
liefste, allerliefste
Herfstkind in mij,
Spiegel van mijn
Zaligheid:
met jou wil ik
zo graag mijn
voeten warmen
bij de gloed
van de mooiste
Winter in ons
Bestaan!
Maar laat het Nu,
nog even Lente zijn,
voel intenser nog
de afstand en de pijn,
maar laat het Nu
nog even Zijn!
18/6/7